De weersvoorspelling voor vandaag is 22 graden.
Het lastige van schrijven over patronen is dat je alles er wel bij kan betrekken. Vanochtend heb ik al 27 gedachten gehad over wat ik zou kunnen schrijven. Het andere lastige is dat het zo cognitief is. Het speelt zich heel erg af in het denken. Daar wordt ik ook wel weer een beetje moe van.
Het lijkt erop dat ik vandaag weer een interne reset knop heb ingedrukt. Het witte bord heb ik twee dagen niet gebruikt. Onze dochter is met wat hoestklachten thuis – voor het eerst sinds ze weer naar school is gegaan. Mijn vrouw geeft haar laatste online les van deze serie.
En ik voel dat ik weer een stukje minder moet, en een stukje meer wil.
Vanochtend zei mijn dochter (ik typte daar “zij” en de spellingscontrole herkende dat het “zei” moest zijn), dat het haar zo leuk lijkt als ze niks meer hoefde te leren. Ik schrok. Het lijkt me vreselijk leren is wat mij vooruit brengt. Het is ook communities op varen, het lerend vermogen. Natuurlijk wil mijn dochter gewoon af van het gezeur van school en vooral de leuke dingen doen.
Sinds dat moment heb ik “Everybody’s Gotta Learn Sometime” in mijn hoofd. In de One world together at home versie van Zucchero.